معمولا از ترکیب غلات گندم، بلغور و جو در دوغ تهیه می شود به این صورت که بلغور را به مدت چند ساعت با دوغ می پزند که از عطاری ها می شود ترخینه را خریداری کرد. بعد از پختن یک ترکیب خمیری به دست می آید که آن را با دست به صورت گرد در آورده و با اضافه کردن نمک و زردچوبه در زیر آفتاب خشک می کنند. بعد از خشک شدن تکه های ترخینه را می توان با افزودن حبوبات و سبزی های معطر به صورت آش ترخینه آماده کرد.

ترخینه سنتی کرمانشاهی

ترخینه بیشتر در فصل زمستان در اکثر روستاهای مرکزی ایران به خصوص در استان های کرمانشاه و لرستان تهیه می شود. اما این غذای محلی اصالتا مربوط به شهر گلپایگان است. ترخینه به شکل آش یا سوپ بیشتر در روزهای سرد پخته می‌شود، ترخینه به دلیل دارا بودن حجم زیادی از آنتی بیوتیک های طبیعی و ویتامین های مورد نیاز بدن برای درمان سرما خوردگی و آنفولانزا بسیار مفید است.

ترخینه یک غذای محلی کُردی است که از دوغ و گندم تهیه می شود و با توجه به خواص فراوانی که دارد از آن به عنوان یک پنی‌سیلین طبیعی یاده شده و دوای درد سرماخوردگی است. در کرمانشاه این سوپ محلی مورد توجه گروهی از محققان قرار گرفت و با اضافه کردن باکتری های پروبیوتیک به آن، یک ترخینه پروپیوتیک تولید کردند. ترخینه‌ای که علاوه بر خواص خود ترخینه حالا با داشتن باکتری های پروبیوتکی دوایی برای کاهش مشکلات گوارشی محسوب می‌شود.

با توجه به وجود دوغ و گندم و سایر مواد از جمله عدس در ترخینه، این سوپ محلی به عنوان یک پنی سیلین طبیعی عمل کرده و در درمان سرماخوردگی بسیار موثر است. وجود باکتری های پروبیوتیک موجب افزایش خواص ترخینه شده و مشکلات دستگاه گوارش را کاهش داده و موجب افزایش باکتری های مفید روده می شود.
همچنین این محصول برای بیماران دیابتی هم با خواص فراوانی همراه است. در کنار خواص فراوان، بهداشتی بودن این محصول هم نکته حائز اهمیتی است، چرا که در تولید این محصول عملا دخالت انسان را محدود کرده و تولید آن را از سنتی به صنعتی تغییر داده ایم.